Het verlies van een kind of een dierbare is als een scheur in je ziel. Niets kan je daarop voorbereiden. Geen woorden kunnen de leegte omvatten die achterblijft. En terwijl de stilte van het gemis in je resoneert, raast het leven om je heen gewoon verder. Je kinderen hebben je nodig. Je man rekent op je. Je familie zegt zacht of juist dwingend: “Je moet door.”
Dus dat doe je. Je functioneert. Je regelt. Je lacht als het nodig is. En je denkt: Als ik maar blijf bewegen, dan val ik niet.
Maar diep vanbinnen weet je: ik ben al gevallen.
De pijn ontwijken, of de pijn ontmoeten?
Je kiest ervoor om niet te rouwen, misschien zonder het bewust te doen. Je parkeert je verdriet ergens diep in jezelf. Niet omdat het je niets doet, maar juist omdat het te veel lijkt. Want als je het toelaat, echt toelaat, ben je bang dat je verdrinkt. Misschien denk je dat je sterk moet zijn voor de mensen om je heen. Dat je de pijn moet dragen in stilte, met opgeheven hoofd.
Maar terwijl je probeert te overleven, begint je lichaam te fluisteren.
Soms heel subtiel: een brok in je keel die nooit weggaat. Spanning in je buik. Slecht slapen.
Soms luid en duidelijk: uitputting, hoofdpijn, paniek, onverklaarbare lichamelijke klachten.
Je lichaam is wijzer dan je hoofd. Het draagt je verhaal. Het herinnert je eraan dat je iets essentieels mist: de verbinding met je gevoel, met je verlies, met je ziel.
Rouw is een spirituele reis
Rouw is niet alleen verdriet.
Het is een initiatief in liefde. Een overgang. Een innerlijke reis waarin je niet alleen iets kwijtraakt, maar ook iets ontdekt: wie je bent zonder de ander. Hoe je blijft bestaan, met een gebroken hart.
Rouw vraagt dat je de stilte opzoekt. Dat je durft te luisteren naar de fluisteringen van je ziel.
Het is een uitnodiging om niet alleen het gemis te voelen, maar ook de liefde die nooit verdwijnt.
En dat kan alleen als je stopt met vluchten.
Stopt met doorgaan.
Stopt met wegrennen voor jezelf.
Waarom durf je de rouw niet aan?
Misschien ben je bang dat je instort en niet meer opstaat.
Misschien geloof je dat je sterk moet zijn voor je omgeving.
Of misschien voel je onbewust: Als ik echt voel hoe diep het zit, raak ik mezelf kwijt.
Maar de waarheid is:
Je bent jezelf al aan het kwijtraken door het te onderdrukken.
Je ziel huilt. Je lichaam protesteert. En jij… jij houdt je adem in.
Elke dag opnieuw.
En toch…
Wat als het instorten geen einde is, maar een begin?
Wat als het toelaten van de pijn je juist terugbrengt naar jezelf, heel, rauw en echt?
Je mag stoppen met overleven
Je hoeft het niet alleen te doen. Je mag leunen. Je mag huilen. Je mag boos zijn, in de war zijn, leeg zijn.
Je mag bidden, schrijven, wandelen in het bos, een kaars aansteken voor wie je mist.
Je mag contact maken met de ziel van je kind, je dierbare. In stilte, in dromen, in symbolen.
Zij zijn niet weg. Alleen anders aanwezig.
Wat je rouw van je vraagt
Je rouwproces wil niet dat je erdoorheen racet.
Het wil dat je vertrouwt.
Dat je luistert naar je lichaam, je emoties, je innerlijke stem.
Dat je het durft aan te kijken. Niet om er vanaf te zijn, maar om de liefde te eren die aan de pijn voorafging.
En ja, het zal je breken.
Maar in die breuk komt het licht naar binnen.
Daar ontstaat ruimte. Voor heling. Voor groei. Voor verbinding.
Niet alleen met je dierbare, maar ook met jezelf.
✨ Lieve jij, stop met rennen.
Je mag stilvallen.
Je mag voelen.
Je mag rouwen.
Je mag thuiskomen bij je ziel.
