Er zijn gebeurtenissen in het leven die alles op zijn kop zetten. Momenten die zo ingrijpend zijn, dat je weet: hierna is niets meer hetzelfde. Voor mij was dat het moment waarop mijn zoon Jens overleed. Hij werd slechts drie maanden oud. Een korte tijd, en toch heeft hij een diepe en blijvende indruk achtergelaten – niet alleen in mijn hart als moeder, maar ook in mijn ziel.
Deze blog schrijf ik voor jou. Voor de moeder, vader, partner, dochter, broer of zus of vriend die een dierbare is verloren. Voor iedereen die rouwt. Maar ook voor iedereen die diep vanbinnen voelt: er is meer tussen hemel en aarde. Misschien herken jij je in wat ik deel. Misschien mag dit verhaal een lichtje aansteken op jouw pad.
De geboorte van verlies en van bewustzijn
Toen Jens werd geboren, wisten we al snel dat hij ernstig ziek was. Zijn leven speelde zich af in ziekenhuizen, tussen artsen, zorgen en hoop. Elke dag zat ik aan zijn bedje. Maar wat zich op dat moment vooral afspeelde, was iets dat niet zichtbaar was voor het oog. Iets diepers.
Ik werd als het ware wakker. Niet alleen als moeder, maar als ziel. Alsof Jens mij uitnodigde om op een ander niveau te luisteren. Ik voelde wat hij nodig had, intuïtief. Ik kreeg visioenen. Mijn handen begonnen spontaan energie te geven. Zonder dat ik wist waarom – maar ik voelde dat het klopte.
In die stille, intense momenten aan zijn bed werd ik me bewust van een innerlijk weten. Een diep vertrouwen in iets groters. Iets dat voorbijgaat aan het fysieke en het rationele. Iets wat ik nu zie als het begin van mijn spiritueel ontwaken.
De dood als transformatie, niet als einde
Op 24 maart 2020 overleed Jens. Zijn kleine lijfje kon het niet meer aan. Maar op het moment dat zijn lichaam het losliet, voelde ik iets anders. Geen leegte. Geen einde. Maar een verandering. Zijn ziel was nog zó aanwezig. Helder. Liefdevol. Wijs.
Ik zag in een visioen hoe hij werd meegenomen naar een hogere dimensie, omringd door engelen. En ik wist: onze verbinding is niet voorbij. Ze verandert alleen van vorm.
Wat Jens in mij heeft geactiveerd, is niet meer terug te draaien. Hij heeft mijn ziel wakker gemaakt. Hij heeft me geholpen herinneren wie ik werkelijk ben. En die herinnering draag ik nu door in mijn werk. In hoe ik leef. In hoe ik begeleid.
Rouw als uitnodiging tot ontwaken
We leven in een wereld waarin we rouw vaak willen verzachten of vermijden. We zoeken troost, afleiding, verzachting van het scherpe randje. Maar wat als rouw juist een poort is? Een kans om te luisteren naar wat jouw ziel – en die van je overleden dierbare – je wil vertellen?
Mijn missie is geboren uit deze vraag. Als medium en spiritueel begeleider werk ik met mensen die voelen dat hun verlies niet alleen verdriet is, maar ook een uitnodiging. Een boodschap. Een activatie van hun ziel.
Want dit zie ik telkens opnieuw: overleden dierbaren – en zeker overleden kinderen – zijn vaak oude, wijze zielen. Ze komen niet alleen om ons iets af te nemen, maar juist om iets te brengen. Een herinnering. Een ontwaken. Een diep contact met liefde die nooit verdwijnt.
Wat overleden zielen ons willen vertellen
In mijn werk ontvang ik regelmatig boodschappen van overleden kinderen en dierbaren. En wat ze mij steeds weer laten voelen is dit:
“We willen dat jullie verder leven. Niet in overleving, maar in waarheid. Niet in verdriet alleen, maar in verbinding met wie jullie werkelijk zijn.”
Ze nodigen ons uit om te helen, om onze pijn niet weg te stoppen, maar aan te kijken. Omdat juist in dat aankijken de bevrijding schuilt. Want als we onze rouw durven voelen, ontstaat er ruimte. Ruimte voor liefde, voor herinnering, voor verbinding op zielsniveau.
De dood als doorgang
Ik zie de dood niet als een einde, maar als een doorgang. Een transitie. Een moment waarop twee zielen hun relatie transformeren. Waarin de fysieke nabijheid verdwijnt, maar de zielsband blijft bestaan – en zelfs kan verdiepen.
Wanneer je leert luisteren op zielsniveau, verandert alles. Dan ontdek je dat liefde en rouw naast elkaar mogen bestaan. Dat afscheid ook een nieuw begin kan zijn. En dat jouw eigen ziel een reden heeft om juist nu wakker te worden.
Mijn uitnodiging aan jou
Ik loop graag een stukje met je mee. Niet om je verdriet te laten verdwijnen – maar om je te helpen luisteren. Om samen af te stemmen op dat wat nog wél voelbaar is. Op die fluistering in je hart. Op die liefdevolle aanwezigheid die misschien zachter is geworden, maar niet verdwenen.
Jouw rouw hoeft je niet te verlammen. Ze kan je gids worden. Ze kan je terugbrengen naar wie jij in essentie bent. Naar jouw zielsplan. En naar een leven waarin verdriet, liefde en zingeving hand in hand mogen gaan.
Tot slot
Jens leeft voort in mij. In mijn werk. In mijn missie. En ik geloof dat ook jouw dierbare voortleeft – in jou. In je herinneringen, maar ook in je ziel. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen. Je mag je laten dragen. Je mag luisteren. En je mag weer gaan leven – in licht, in waarheid, in liefde.
Liefdevolle groet ,
Collinda de Groot
