Aangekomen in het ziekenhuis, Jens lag de laatste keer goed, maar draaide nog wel regelmatig. Ze hadden Jens al een keer geprobeerd te draaien in mijn buik, maar dat deed zo veel pijn dat ik gilde dat ze moesten stoppen. De weeën gingen door en ik pufte ze heel relaxed weg. De gynaecoloog kwam kijken en die constateerde dat Jens dwars in mijn buik lag. Dag natuurlijke bevalling, het werd een keizersnede. Ik voelde direct, Jens word geboren op de sterfdag van oma.  Prima, zei ik als dit beter is dan doen we dat. Doula Wilma Veldhuis was ook gearriveerd en tijdens de keizersnede mocht alleen mijn man erbij zijn.

Jens wilde niet uit mijn buik

De keizersnede begon en ik voelde paniek bij de gynaecoloog, er kwam nog een gynaecoloog bij. Ze kregen Jens niet uit mijn buik, de wond nog groter gemaakt en met geweld is Jens door 2 gynaecologen uit mijn buik getrokken. 10 minuten voor 12 werd Jens geboren op de sterfdag van mijn oma. Ik kreeg Jens niet te zien, (mijn man zag hem wel en het was een lappenpop op de grens van leven en dood) Jens ging direct naar de kinderarts, ik hoorde hem niet huilen. Ik zei tegen mijn man, hij gaat toch wel huilen, mijn man pakte mijn hand beet en zei, het komt goed met tranen in zijn ogen. Een paar seconden later hoorden we hem huilen. Wat waren we blij. Mijn man ging met Jens naar de couveuse afdeling en de wond in mijn buik werd ondertussen dichtgenaaid. Doula Wilma bleef bij mij, want mijn man wilde bij mij blijven, maar ook met Jens mee. Dit was een fijne oplossing, dan was ik niet alleen.

Jens is van harte welkom in ons gezin

Ik werd naar de couveuseafdeling gebracht en kreeg Jens voor het eerst in mijn armen, wat een gelukzalig gevoel. Jens lag heerlijk op mijn borst toen de kinderarts kwam en vertelde dat Jens waarschijnlijk het syndroom van down zou hebben. Ik zei direct, dat is geen enkel probleem, Jens is van harte welkom in ons gezin. Mijn man schrok want die zag een zwaar gehandicapt kind voor zich wat niet kon lopen etc.… Wat ik begrijp. Ik heb in de gehandicaptenzorg gewerkt dus ik wist meer van downsyndroom af dan mijn man. We moesten 48 uur wachten tot de uitslag. Ik dacht wel meteen, wat fijn dat ik het niet wist in de zwangerschap, want dan had ik geen onbezorgde zwangerschap gehad. Er hadden allerlei onderzoeken plaatsgevonden en angst scenario’s verteld door de gynaecoloog. Ik heb nu genoten van mijn zwangerschap en zag het downsyndroom niet als zwaar. Maar een verrijking voor ons, kinderen met downsyndroom hebben de puurste harten en doen alles vanuit hun hart. Natuurlijk besefte ik mij ook dat het zwaarder zou worden als bij de oudste 3 kinderen.

Kerst 2019 om nooit te vergeten

Jens lag op de couveuseafdeling omdat hij zich nog niet goed warm kon houden en hij had een sonde in zijn neus voor de voeding. Maar verder zag alles er goed uit en konden we eerdaags naar huis. Ik werd met bed en al zo vaak als ik wilde naar de couveuse afdeling gereden. 1^e kerstdag werd een prachtige dag. Overdag had Jens zijn oudste zus hem voor het eerst aangekleed en beetgehouden. Met kerst sloffen en kerstmuts op. Ook Jens zijn jongste zus Eline had Jens voor het eerst beetgehouden. Jens zijn oudste broer Timo keek vol trots naar zijn kleine broertje, maar vond nog het te spannend om hem vast te houden. Zo klein en de slangetjes waar Jens aan lag. Bang dat hij met zijn grote handen per ongeluk een slangetje eruit zou trekken. Wat waren we gelukkig en zo trots op Jens. Rianne zei, dit is de leukste kerstvakantie ooit. Mijn man ging met de kinderen naar huis zodat ik kon rusten. Eline wilde bij mij blijven en dat mocht, zo konden we samen slapen. Ik had al het eten voor de kerst voor de geboorte van Jens allang besteld. We zouden gourmetten en 1 avond uit eten gaan met beide ouders erbij. De kerstcadeautjes lagen klaar onder de boom. Maar nu Jens geboren was lagen we in het ziekenhuis. Dus alles moest omgegooid worden. Mijn lieve man heeft thuis al het gourmet vlees gebakken en nam het complete gourmet eten mee naar het ziekenhuis. De kerstcadeautjes zouden we openmaken als ik met Jens thuis zou komen. We hebben met elkaar en beide ouders in mijn ziekenhuiskamer kerst gevierd. Jens konden we zien op de babyfoon. De couveuse afdeling was elders in het ziekenhuis, wat ik net fijn vond. Je wilt je kind altijd bij je hebben, maar dit kon niet. In mijn beleving was het de fijnste en intiemste kerst ooit. De liefde en verbinding waren zo voelbaar.

In een volgende blog gaat het verhaal verder