Mijn lieve, krachtige moeder die het leven geheel op haar eigen wijze leefde, is overleden. Ik voelde haar dood aankomen: de dag dat ik gebeld werd dat mijn moeder weer was opgenomen, voor de vijfde keer in een half jaar tijd, wist ik dat dit de laatste opname zou gaan worden. Ik heb mijn spullen gepakt en ben die nacht bij haar gebleven om haar te begeleiden in haar sterfproces want ik wist dat mijn moeder het heel moeilijk vond om het aardse leven los te laten.
Ze kreeg medicijnen om te voorkomen dat ze zou stikken door haar benauwdheid maar diezelfde medicijnen zorgden ervoor dat haar ziel niet bewust het lichaam kon loslaten. Ze zou in een roes overlijden waardoor haar ziel er dan niet bewust van kon zijn dat ze overleden was waardoor ze de weg naar huis moeilijker zou vinden. Daarom wilde ik haar ziel op haar reis naar Huis begeleiden.
Ze werd heel onrustig en wilde uit bed om te staan en te dansen: ze wilde leven. Ze was aan het strijden. Ik voelde dat haar lichaam en een gedeelte van haar geest al bezig was met het loslaten maar haar hoofd wilde of kon niet loslaten. Een van mijn moeders grootste angsten was om dood te gaan, want je kunt niet controleren waar je naar toe gaat. Juist dát was dan ook een van mijn moeders levenslessen: niet controleren maar aanvaarden en jezelf overgeven aan wat is.
Ik heb tijdens haar leven verschillende gesprekken met haar hierover gevoerd maar door de angst en haar uit haar geloof voortkomende overtuigingen, wist ik haar hierin niet te bereiken. Tijdens de nacht van haar overlijden was deze angst weg en kon ik wel in gesprek komen met haar over wat er zou gebeuren na haar dood en over dat ze niet alleen zou sterven.
Maar ook spraken we over wie er op haar stond te wachten, waar ze naar toe ging en hoe ze haar leven na haar overgaan zou voortzetten. Op dat moment had haar ziel de overhand en hielp haar boven haar angst en overtuiging uit te stijgen.
Ze zei tegen mij : “Waarom moet ik dit zo bewust mee maken?” Ik legde mijn moeder uit dat dit hoorde bij haar proces, vertelde wat ze zelf kon doen en hoe ik haar daarbij kon helpen. Ik heb haar benen diverse malen gemasseerd met oliën die rustgevend waren zodat ze gemakkelijker in overgave kwam maar ook vroeg ik haar of ze van de onrust af wilde met slaapmedicatie.
Maar dat wilde ze niet. Op een gegeven moment kreeg ze die slaap medicatie wél want ze werd zo onrustig dat ze uit bed dreigde te vallen. Maar de medicatie hielp niet afdoende. Ze bleef zo onrustig.
Ik heb tijdens haar leven verschillende gesprekken met haar hierover gevoerd maar door de angst en haar uit haar geloof voortkomende overtuigingen, wist ik haar hierin niet te bereiken. Tijdens de nacht van haar overlijden was deze angst weg en kon ik wel in gesprek komen met haar over wat er zou gebeuren na haar dood en over dat ze niet alleen zou sterven. Maar ook spraken we over wie er op haar stond te wachten, waar ze naar toe ging en hoe ze haar leven na haar overgaan zou voortzetten. Op dat moment had haar ziel de overhand en hielp haar boven haar angst en overtuiging uit te stijgen.
Ze zei tegen mij : “Waarom moet ik dit zo bewust mee maken?” Ik legde mijn moeder uit dat dit hoorde bij haar proces, vertelde wat ze zelf kon doen en hoe ik haar daarbij kon helpen. Ik heb haar benen diverse malen gemasseerd met oliën die rustgevend waren zodat ze gemakkelijker in overgave kwam maar ook vroeg ik haar of ze van de onrust af wilde met slaapmedicatie. Maar dat wilde ze niet. Op een gegeven moment kreeg ze die slaap medicatie wél want ze werd zo onrustig dat ze uit bed dreigde te vallen. Maar de medicatie hielp niet afdoende. Ze bleef zo onrustig.
Ik ben naast haar gaan zitten, pakte haar hand, ben mij af gaan stemmen op haar ziel en met haar ziel in gesprek gegaan. Na het opendoen van mijn ogen was mijn moeder in slaap gevallen en was ze in overgave gegaan. Haar ademhaling begon steeds langzamer te gaan. “Laat maar los, ma, en ga naar huis,” zei ik tegen mijn moeder. Ik voelde een sereniteit die ik nog nooit had gevoeld. Alsof voor even de hemel en aarde één waren en er geen sluier meer was, ik voelde mij letterlijk als een brug die de ruimte tussen hemel en aarde overspande met daarbij het onbeschrijflijke gevoel van verbinding en liefde dat op aarde nog niet voelbaar is.
Maar dat gevoel gaat er wel komen wanneer wij ons er bewust van worden dat de dood niet het einde is maar een nieuw begin. Zowel voor de overleden dierbare als voor de nabestaanden. Want als je weer “Thuis” bent, dan voel je je onbeschrijfelijk gelukkig en kun je als ziel verder groeien; wij als nabestaanden vervolgen intussen ons zielspad en leven ons mooiste leven totdat we weer terug keren naar huis.
De week na haar overlijden verscheen mijn moeder in een energetische afstemming bij mijn collega en bedankte ze mij voor de liefdevolle begeleiding waardoor ze in overgave het aardse had kunnen loslaten. Ze had ook nog een boodschap voor mij: “Maak plezier in je leven!” Ik zag haar dansend voor mij. Pas toén begreep ik waarom ze in de nacht van haar overlijden uit haar bed wilde: om te dansen. Dat zou een boodschap voor míj geweest zijn. Toen dat tot mij doordrong, stroomde er een golf van liefde door mij heen, zelfs op dit moment nog, nu ik dit opschrijf.
Ik ben ontzettend dankbaar dat ik mijn moeder als dochter en medium heb kunnen begeleiden in haar reis naar huis. Als je de liefdevolle boodschappen en tekens gaat zien van je dierbare overledene dan overheersen dankbaarheid en liefde wat je enorm helpt tijdens je rouwproces.
Mijn moeders boodschap voelde voor mij als afsluiting van een cyclus. Mijn moeder heeft mij op de aarde gezet, ik begeleidde haar tijdens het sterfproces om de aarde te verlaten en terug te keren naar huis waarna ze mij vandaar weer verder het leven in hielp door mij uit te nodigen mijn mooiste leven te leven en mijn leven te beleven als een dans.
