De dood is een van de grootste mysteries van het leven. Voor velen is het een eindpunt, een pijnlijk verlies, een breuk in het bestaan. Maar wanneer je met de ogen van de ziel kijkt, ontvouwt zich een andere waarheid: de dood is geen einde, maar een overgang. Een heilige doorgang. Een terugkeer naar de oorsprong. En misschien wel het meest wonderlijke, het is niet alleen een wedergeboorte voor de ziel van de overledene, maar ook voor de ziel van de nabestaande.
Wij zijn zielen in een tijdelijk lichaam
Op aarde zijn wij niet ons lichaam, noch onze rol, noch onze naam. Wij zijn zielen die tijdelijk een menselijke vorm hebben aangenomen om te ervaren, te leren, te groeien. We komen hier met een plan, een blauwdruk van lessen die we willen doorleven. Die lessen komen in de vorm van liefde en verlies, vreugde en pijn, verbinding en afscheid. Alles wat we meemaken is een uitnodiging om dichter bij onze essentie te komen, bij de bron van wie we werkelijk zijn.
Overlijden is een essentieel onderdeel van dat plan. Hoe en wanneer een ziel overgaat, is geen willekeur. Op een hoger niveau, het niveau van de ziel, is alles afgestemd. Elk overlijden dient een dieper doel, hoe onbegrijpelijk het ook lijkt met onze menselijke ogen.
De heilige spiegel van verlies
Wanneer een geliefde overlijdt, raken we vaak het contact met onszelf kwijt. We worden overspoeld door rouw, leegte, ongeloof. En toch… juist in dat verlies zit een verborgen uitnodiging. De dood van een dierbare opent een poort, niet alleen naar verdriet, maar ook naar bewustzijn. Het nodigt ons uit om stil te vallen, om te luisteren, om naar binnen te keren.
De dood spiegelt ons waar we zijn afgedwaald van onze ziel. Het confronteert ons met alles wat we niet durven voelen. Maar het is precies dáár, in die kwetsbare openheid, dat transformatie begint.
Jens zijn ziel, zijn vertrek, zijn boodschap
Mijn zoon Jens overleed toen hij 3 maanden oud was. Een moment dat alles in mij brak. Zijn dood voelde als een leegte die met niets te vullen was. In de eerste periode was er alleen stilte, rouw, ontreddering. Maar na verloop van tijd begon er iets te verschuiven. Zijn afwezigheid op aarde werd een aanwezigheid op zielsniveau. Ik begon hem te voelen, niet met mijn handen, maar met mijn hart.
Zijn ziel fluisterde me toe, in dromen, in toevalligheden, in intuïtieve ingevingen. En langzaam begon ik te begrijpen: Jens was niet weg. Hij was overgegaan, en hij had mij iets achtergelaten. Niet alleen herinneringen, maar een boodschap. Een zielsboodschap. Zijn overlijden was niet het einde van ons verhaal, het was het begin van mijn ontwaken.
Ik vond mezelf terug en werd gelukkiger dan ooit
In het proces van rouw vond ik mezelf terug. Niet de versie van mij die ik kende vóór zijn dood, maar een diepere, puurdere versie. Jens zijn overgang duwde mij terug naar mijn ware kern. Ik begon de stilte op te zoeken, te mediteren, te luisteren naar mijn innerlijke stem. En ik ontdekte dat achter het verdriet een enorme kracht lag: de kracht om opnieuw te kiezen. Voor mezelf. Voor mijn ziel. Voor mijn leven.
Ik begon mijn pad te volgen met meer overgave. Ik liet los wat mij klein hield. Ik omarmde wat mij vreugde bracht. Ik gaf ruimte aan mijn spiritualiteit, mijn intuïtie, mijn licht. En het wonder gebeurde: ik werd gelukkiger. Niet omdat het verdriet verdween, dat draag ik nog altijd, maar omdat het mij terugbracht naar wat echt is.
Ik leef nu mijn mooiste leven. Niet ondanks Jens zijn overlijden, maar dankzij de zielskracht die hij in mij wakker maakte.
Elke overleden dierbare draagt een boodschap van licht
Wat ik met Jens heb ervaren, herken ik ook bij het verlies van andere dierbaren. Elke ziel die overgaat, laat iets achter. Niet alleen het gemis, maar ook een energetisch zaadje. Een trilling van liefde, een duwtje naar groei. Hun vertrek is vaak een keerpunt. Een stille roep naar bewustwording. Een herinnering aan wat we hier werkelijk komen doen: leven in waarheid, in liefde, in verbinding met onze ziel.
Wanneer we durven luisteren naar die stille roep, kan de dood een enorme poort van transformatie worden. Het verdriet breekt ons open, maar in die openheid vindt de ziel ruimte om te ontwaken.
Leven na de dood en leven dankzij de dood
Onze dierbaren sterven niet. Ze keren terug naar de Bron, naar het Licht waaruit we allemaal voortkomen. Ze zijn vrij, gedragen, heel. En vanuit die lichtwereld blijven ze ons begeleiden. Soms zachtjes, subtiel. Soms krachtig en helder. Hun liefde kent geen grenzen. Hun aanwezigheid reikt verder dan onze zintuigen.
En voor ons, hier op aarde, ligt de uitnodiging om hun boodschap te ontvangen:
“Leef. Leef volledig. Leef bewust. Leef jouw mooiste leven. Niet pas als het verlies slijt, maar juist dankzij de wijsheid die het verlies jou schenkt.”
De dood is een mysterie, ja. Maar het is ook een geschenk, een leraar, een poort naar een dieper bewustzijn. Laat de ziel van je overleden dierbare jouw gids zijn. Laat hun liefde jouw leven verlichten. Want liefde sterft nooit, het transformeert jouw zielspad.
Wanneer de dood je hart raakt, opent zich ook de weg naar je ziel. En vanuit die ziel mag jij opnieuw kiezen. Voor licht. Voor liefde. Voor leven.
Liefdevolle groet Collinda
