Jens werd diezelfde morgen gebalsemd. Er ging een vloeistof in zijn lijfje zodat hij niet stijf werd en we hem beet konden houden en konden knuffelen. Ik had daar zoveel behoefte aan en zijn zusjes ook. We konden hem pakken en beethouden wanneer wij wilde. Orlanda kwam en met elkaar, wij en de kinderen hebben we alles samen besproken wat we wilde en hoe we het wilde. Alles werd overlegd met de kinderen. Wat willen jullie. Van de uitvaartdienst tot de kaarten. Orlanda zei achteraf dat ze dit zo bijzonder vond, jullie doen alles samen met de kinderen. Ik zei dat is toch heel normaal? Nee dat is het niet, ik kom dit nooit tegen. Ik moet bijna altijd zeggen tegen de ouders dat de kinderen er ook zijn. Voor ons is dit heel normaal zei ik. Het is ook hun broertje en verdriet. En dat doen we samen als gezin. Zo bespraken we dat we Jens zo lang mogelijk thuis wilde houden en ook de dienst bij ons thuis wilde houden. Mijn man heeft aan ons huis een motor revisie/garage bedrijf met veel ruimte. Dus we besloten dat de dienst werd gehouden in een gedeelte van het bedrijf. Dezelfde ruimte waar we 4 weken geleden Jens zijn kraamfeest hadden gegeven.
De hele week sliepen onze 2 dochters bij ons. Onze zoon wilde dat niet, alles was prima. We vroegen regelmatig aan hun, wat willen jullie. Alles werd overlegd. Jens lag in zijn wieg overdag in de woonkamer en als we gingen slapen dan werd de wieg in onze slaapkamer gezet.
Het moeilijkste vond ik dat we een keuze moesten maken welke mensen er mochten komen op de uitvaart. Er mochten maar 30 mensen komen i.v.m. de corona regels. Dus besloten we dat naaste vrienden en familie en hun kinderen in die week dat Jens nog bij ons was langs konden komen om afscheid te nemen. Alle tekeningen en knutsel werden in zijn wieg gelegd. Jens zijn zusjes hebben of veel getekend en Jens zijn oudste zus heeft engeltjes bekleed met foam klei. Ook hadden we een kistje voor Jens waar de kinderen op konden tekenen en kleuren. We bespraken met elkaar wat we in het kistje wilde stoppen van Jens.
We vroegen aan de vrienden die langskwamen of ze Jens beet wilde houden. Dit was voor vele mensen de eerste keer dat ze Jens beethielden. Ik weet zelf nog dat ik Jens die week heel veel beet hebt gehouden, geknuffeld en op mijn borst gelegd. Want dat was Jens zijn favoriete plek. Ik heb dit als heel fijn en waardevol ervaren en zijn zusjes ook.
De juffen van de school van de kinderen kwamen ook langs in die week dat Jens bij ons thuis was. We kregen een prachtig soort mini altaar met een ster, Jens zijn naam en een glas met een kaarsje. Heel mooi en waardevol. Hij staat bij zijn foto in de woonkamer en brand elke dag. De juffen vroegen hoe het ging en ik begon te vertellen over Jens en alles wat er was gebeurd. Een van de juffen zei, ik voel zoveel kracht en liefde en verbinding voor Jens als jij over hem vertelt. Dat raakt mij enorm zei ze, ik ga er bijna van huilen. Op dat moment voelde ik, hier ga ik andere ouders mee helpen. En ik sprak dit ook uit naar de juffen. Ik voelde dit zo intens. Ik wist nog niet hoe en wanneer. Maar wel dat ik het ging doen.
In die week was er naast het verdriet zoveel liefde en verbinding voelbaar in ons gezin, huis, familie en vrienden Dit gaf ons zoveel kracht. De hele week deden we alles vanuit ons hart, wat voelde goed voor ons allemaal. We vroegen aan de kinderen of ze wilde helpen Jens te dragen vanuit huis naar de begraafplaats. Ik zei ook direct je mag ook nee zeggen, voel wat jullie willen. Ze zeiden alle drie direct Ja.
Ik wilde heel graag een levensloop schrijven over Jens zijn leven vanaf de zwangerschap tot aan zijn dood. Het voelde voor mij als een eerbetoon aan Jens dat ik op de herdenkingsdienst het verhaal vertelde van zijn korte indrukwekkende leven. Want wat Jens in 3 maanden ons heeft gebracht qua liefde en verbinding doet een volwassenen persoon 1 of meerdere levens over. Dat besefte ik wel, dat Jens een wijze oude ziel was die ons zoveel heeft gebracht.
Wat ook heel bijzonder was, Wilma, de doula die bij de geboorte van Jens was, was ook aanwezig bij de voorbereiding van de uitvaart maar nu als rouw doula. We wilde graag rituelen in de uitvaart en symbolen. Allesbehalve standaard en vanuit ons hart. Alles wat we kozen vanuit ons hart klopte met alles wat we uit wilde dragen voor Jens. We wilde geen rouw boek maar het werd een rieten mand met zand en hazelaar takken erin. (De hazelaar staat symbool voor wijsheid en levenskracht, de takken werden vroeger mee begraven als teken van wedergeboorte en onsterfelijkheid) Daar werden gele (geel is de kleur van licht, leven, zon en warmte. Hij maakt je blij en staat voor vrijheid) kaartjes bijgelegd waar we graag wilden dat mensen een wens voor Jens op het kaartje schreven of een iets wat hun bij was gebleven van Jens. Veel mensen vonden dit moeilijk omdat het afweek van het standaard. We wilde ook dat alle mensen op de uitvaart in vrolijke kleuren kwamen omdat Jens ons zoveel kleur bracht in ons leven. Dit hadden we op de kaart gezet.
De volgende dag hadden we een besloten condoleantie. Met alleen naaste vrienden, familie en kennissen. We wilde niet dat er mensen kwamen uit nieuwsgierigheid. We wilde ons gezin beschermen. Want helaas zijn er mensen die graag praten over andermans verdriet. En zeker omdat wij alles deden vanuit ons hart en er was bijna niks standaard. Word daar graag over geroddeld en dat wilde we voorkomen.
Het condoleren was op vrijdag avond en zaterdag middag. Tijdens de condoleance lag jens in zijn wieg tussen Eimert en mij in. Omdat er toen corona maatregelen waren. Lag er een streep op de grond en mensen mochten ons geen hand geven en niet knuffelen. Orlanda zei ik moet wel anders als er controle komt krijg ik een mega boete. Ik kon dat niet. Ik wilde fysiek contact. Dus die zaterdag hebben we besloten dat alle bezoek naar boven kon komen voor condoleance en ieder die dat wilde ons kon knuffelen. Wat waren we blij met deze beslissing.
De laatste avond met Jens. We hadden met elkaar besloten om Jens zijn kistje te sluiten. Voor de uitvaart. Omdat wij het wel gewend waren om zijn fysieke lichaampje steeds verder terug uit te zien gaan, maar er kwamen ook mensen die hiervan zouden schrikken. We hebben Jens die avond uit zijn wiegje gehaald en vast in zijn kistje gelegd. Ik heb hem in zijn groene dekentje gewikkeld. De edelstenen uit het ziekenhuis lag ik zijn kistje. Zijn grote broer Timo lag een sjaal van Ajax in zijn kistje. Zijn grote zus Rianne lag een spiegeltje in het kistje. Waarom een spiegel? Mijn moeder had op facebook een filmpje gezien van een baby die voor een spiegel zat met downsyndroom die voor de spiegel zittend aan het dansen, bewegen was. Dus mijn moeder en Rianne wilde een grote spiegel voor Jens kopen voor als hij kon zitten om dan ook zichzelf te zien in de spiegel en zo blij te bewegen en te dansen. Rianne wilde dus een spiegel mee geven aan Jens in zijn kistje. De engeltjes die Rianne gemaakt had die heeft Eimert aan de binnenkant van de deksel gelijmd zodat Jens omringt werd door engelen. Eline had een prachtige tekening gemaakt en die ging mee in de kist. Alle tekeningen van alle kinderen van onze vrienden gingen ook mee in de kist.
Met zijn 3en hadden ze Jens zijn kist versierd met mooie tekeningen en namen van zijn grote broer en zussen. Rianne had een prachtige leeuw getekend op zijn kistje. Omdat Jens voor ons altijd zo sterk was als een leeuw en een echte vechter was.
Die avond vroeg Rianne mag Jens mee naar jullie slaapkamer, natuurlijk zei ik. We hebben zijn open kistje meegenomen naar onze slaapkamer en op de plek gezet van zijn wieg.
Eimert had een grote gele sticker besteld van Jens zijn naam en die hebben Timo en Eimert samen op de motorkap geplakt. Want we gingen Jens zelf vervoeren naar de begraafplaats in onze zwarte Volkswagen bus. Zo mooi hoe iedereen alles vanuit zijn eigen gevoel deed en er waren geen woorden nodig.
Het definitieve afscheid van Jens zijn fysieke lichaam was loodzwaar. De laatste keer dat we hem konden knuffelen, beethouden, kusjes geven. Met elkaar als gezin hebben we de kist gesloten. We hebben gehuild en elkaar vastgehouden. Troost vinden bij elkaar. We brachten Jens naar beneden naar de werkplaats van Eimert. Die hadden we omgebouwd en versierd als herdenking ruimte. Over al hingen foto’s van Jens, zijn spulletjes stonden overal. We hadden een vlinderbloemstuk laten maken, overal branden kaarsjes. Zijn kistje werd geplaats tussen prachtige engelen vleugels van hout.
Het was zo persoonlijk en intiem, precies zoals we wilde voor Jens. De herdenking dienst begon en Ik, Rianne en de oma en opa van Jens zouden wat zeggen. Ik begon met de levensloop van Jens, ik had de levensloop aan Eimert laten lezen en die was onder de indruk en zei als je dit kan voorlezen vind ik het heel knap van je.
Ik begon en iedere keer als ik volschoot voelde ik een kracht en rust dat ik verder kon gaan met mijn verhaal. Iedereen was geëmotioneerd door mijn verhaal. Het bijzonder was dat ik naast het enorme verdriet daar ook stond als trotse moeder van Jens. Die vol liefde over Jens sprak. Ik voelde mij naast het verdriet zo krachtig. Ik kon dat op dat moment niet verklaren.
We hadden en projector scherm met allemaal foto’s van Jens met mooie uitgekozen liedjes voor Jens. Rianne had er een uitgezocht maar die past wel qua titel: A beautiful angel, maar niet qua tekst voor Jens. Orlanda kwam met het prachtige nummer van Celine Dion: Fly. Bij het luisteren was dit precies hoe wij over de dood dachten. Rianne had een prachtig gedichtje gemaakt voor Jens. Ze wilde het zo graag opzeggen maar ze kon het niet. Orlanda heeft haar prachtige gedichtje voorgelezen:
Na de herdenkingsdienst droegen we als gezin met elkaar Jens naar de auto. Onze auto met zijn prachtige naam groot op de motorkap. De zon scheen die dag. Rianne wilde met Orlanda een stukje voor onze auto uitlopen als eerbetoon. Halverwege de straat draaide ze om en gaven een buiging richting Jens. Wij wonen op een industrieterrein met allemaal bedrijven. Toen wij langskwamen met de rouwstoet lagen de bedrijven hun werk even neer, hoorden wij achteraf. Eenmaal aangekomen op de begraafplaats droegen we met elkaar als gezin Jens naar zijn rustplaats. Wilma als rouwdoula sprak nog een aantal prachtige woorden.
Mijn man droeg het kistje met Jens erin en tilde het kistje in het grafje. Mijn hart brak toen ik dat zag. Mijn lieve zorgzame man die zijn pasgeboren zoon zelf in het graf zette. Het nummer van Celine Dion, Fly werd aangezet en iedereen kon afscheid nemen. Met een witte roos die ze bij Jens konden leggen. Wij hielden elkaar vast als gezin en we huilde met elkaar. Eline moest zo hartverscheurend huilen dat ging door merg en been. Langzaam ging iedereen weg en namen wij met elkaar afscheid van Jens.
